خوشا به حال رحم‌کنندگان

رحمت، بخشندگی و لطافت قلب است؛ مهربانیِ روحی است که تحت تأثیر قرار گرفته و می‌خواهد رنج‌های دیگران را تسکین دهد. این یکی از خصوصیات فرزندان خداوند می‏باشد، زیرا خود خداوند «در رحمانیت دولتمند» است (افسسیان 2: 4).  در کتاب‏مقدس به فراوانی  در مورد  رحمت خداوند شرح داده شده است، خداوندی که «رحمت‌های او بی زوال است» (مراثی ۳: ۲۲). او خود را به موسی به مثابه‏ی «یهوه، خدای رحیم و رئوف» آشکار ساخت (خروج ۳۴: ۶). فیض خداوند لطفی است که به گناهکارانی که سزاوار مجازات هستند ارزانی می‌شود و رحمت، شفقتی است بر رنج‏های آن‏ها، مانند یک هم‏دردی. مشخصه‏ی برکت یافتگان خداوند قلب رحیم آن‏ها نسبت به رنج‏دیدگان و نیازمندان به تسلی و آرامش است.

قلب رحیم از کجا می‌آید؟ به طور طبیعی قلب ما معطوف به خود و نسبت به دیگران سخت است. نیاز رنج‏دیدگان به طور طبیعی ما را به هیچ واکنشی چنان که باید وا نمی‏دارد. بعضی افراد که فیض نجات‏بخش خداوند را تجربه نکرده‏اند نیز شاید واقعا احساس ترحم داشته و در عمل به چنین افرادی رحمت نشان دهند. ولی نوعی رحم عمیق و دیرپا وجود دارد که فقط قلب کسانی که خداوند برکت‌شان داده است آن را می‌شناسد.

کسانی که زندگی آن‏ها عمیقا و به طور پایدار با قلبی رحیم نمود پیدا کرده به‌ واسطه‏ی تجربه‏ی رحمتی است که در تولد تازه تجربه کرده‏اند. «به حسب رحمت عظیم خود» خداوند «ما را از نو تولید نمود» (اول پطرس ۱: ۳). رحمت نجات‌بخش خداوند عده‌ای از انسان‌ها را متحول و از نو متولد کرد و این افراد نیز به نوبه‏ی خود این رحمت را به دیگران منعکس می‌کنند. رحمت خدا در قلب متعلقین به او رحم ایجاد می‌کند و آن‏ها نیز کار فراطبیعی خداوند را در رحمتی که به دیگران نشان می‏دهند منعکس می‌کنند.

تأمل در رحمت‏های خدا طریقی است که فرزندان خداوند می‏توانند قلبی رحیم را در خود رشد و پرورش دهند. باید فرزندان خدا به گناهکار بودن و بدبختی خویش  بیاندیشند تا فروتن شوند. تفکر درباره‏ی رحمت خداوند در قبال ما مسیحیان باعث فروتنی بیشتر خواهد شد. ما در وضع رقت‌باری بودیم و خداوند به ما رحم کرد. آیا ما نباید همین کار را در حق دیگران انجام دهیم؟ «پس رحیم باشید چنان که پدر شما نیز رحیم است» (لوقا ۶: ۳۶).

کسانی که رحمت خداوند را در قلب خود ندارند نمی‌توانند انتظار دریافت رحم او در روز پسین را داشته باشند. حکایت غلام بی‌رحم در انجیل متی ۱۸: ۲۳-۳۵ نیز همین است. پس از آن که غلام بی‌رحم حاضر نشد به همکارش رحم کند، اربابش او را سرزنش کرد: «پس آیا تو را نیز لازم نبود که بر هم‏قطار خود رحم کنی چنان که من بر تو رحم کردم؟» (آیه ۳۳). تجربه‏ی رحمت خداوند ایجاب می‌کند که ما نیز از خود رحم نشان دهیم. کسانی که بی‌رحمی مشخصه‏ی آن‏هاست نشان می‌دهند که رحمی را که از عیسی مسیح در انجیل می‌آید دریافت نکرده‌اند.

کسانی که قلبی رحیم دارند نشان می‌دهند که رحمت خداوند را دریافت کرده‌اند. وقتی فرد رحمت خداوند را تجربه کرد، این رحمت تا ابد با وی می‌ماند و او نیز با رحم کردن به دیگران آن را منعکس می‌کند. وعده‏ی رحم در آینده، این که «ایشان رحمت خواهند دید»، مبنای قطعی برکت دیدن است. چه برکتی بالاتر از این که بدانیم رحمت خداوند تا ابد شامل حال ما خواهد شد؟

این مقاله در مجله تیبل‌‌تاک منتشر شده است.