چرا تعمید ابزار فیض است؟

یک خانوادهٔ مسیحی یک‌بار به دکتر جان گرستنر فقید مراجعه کردند و از او خواستند فرزند نوزادشان را تعمید دهد. با نزدیک شدن به زمان مراسم، مادر کودک پرسید که آیا می‌توانند آن را به تعویق بیندازند تا او بتواند برای مراسم، یک لباس سفید برای نوزاد تهیه کند. گرستنر از مادر پرسید که اهمیت لباس سفید چیست. مادر پاسخ داد: «برای نمادین کردن بی‌گناهی نوزاد.» گرستنر پاسخ داد: «اگر نوزاد بی‌گناه است، پس چرا او را تعمید می‌دهیم؟» این حکایت، بخشی از سردرگمی گسترده در مورد ماهیت تعمید را نشان می‌دهد.

بسیاری تعمید را صرفاً یک تشریفات مذهبی و آیینی می‌دانند. برخی دیگر به عمل بیرونی تعمید، اثربخشی بیش از حد نسبت می‌دهند و معتقدند که این عمل، فیض نجات‌بخش را به هر گیرنده‌ای می‌بخشد. حقیقت این است که تعمید هم یک عمل ساده است و هم یک عمل پیچیده. از این نظر ساده است که یک غسل آیینی به نام خدای تثلیث است که توسط خداوند عیسی برای نشان شاگردی مقرر شده است. اما از نظر معنای دقیق ماهیت، گیرندگان و اثربخشی خود، پیچیده است. برای رسیدن به درک صحیح از اینکه تعمید چگونه در زندگی قوم خدا کار می‌کند، ابتدا باید ماهیت عمل تعمید را در نظر بگیریم.

تعمید، مانند معادل عهد عتیق خود، یعنی ختنه، نشان و مُهر عهد فیض است. ختنه: «علامت ختنه را یافت تا مُهر باشد بر آن عدالت ایمانی که در نامختونی داشت» (رومیان ۴: ۱۱)، که به وعدهٔ عدالت محسوب شدهٔ خدا از طریق ایمان در مسیح اشاره دارد. این یک نشان است از این نظر که فراتر از خود، به تولد تازهٔ وعده داده شدهٔ روح‌القدس و تطهیر به واسطهٔ خون مسیح اشاره می‌کند. این مُهری است که خدا به‌وسیلهٔ آن، حقیقت این وعده را برای ایمانداران علنی و فرزندانشان تأیید می‌کند. تعمید مسیحی، یک نشان و مُهر الهی است که برای وعده‌های عهد خدا مقرر شده است. این، به نوبهٔ خود، تعمید را به وسیله‌ای از فیض تبدیل می‌کند.

هنگامی که تعمید را به‌عنوان وسیله‌ای از فیض در نظر می‌گیریم، ابتدا باید آن را یک عمل الهی بدانیم. خدای تثلیث این نشان و مُهر را در عهد جدید بر قوم خود اعمال می‌کند. بسیاری به‌اشتباه تعمید را در درجهٔ اول، نشانهٔ کاری می‌دانند که آن‌ها انجام داده‌اند (مانند نشانهٔ عمل اعتراف شخصی‌شان به ایمان در مسیح). بر این اساس، بسیاری از تعمید به‌عنوان «یک نشانهٔ بیرونی از یک اعتراف درونی به ایمان» یاد می‌کنند. در حالی که ایمانداران علنی و فرزندانشان تعمید را در اطاعت از عیسی به‌عنوان نشان شاگردی دریافت می‌کنند (متی ۲۸: ۱۸-۲۰؛ اول قرنتیان ۷: ۱۴)، نشان عهد در درجهٔ اول به کاری که ما انجام داده‌ایم، اشاره نمی‌کند. بلکه، نشانه‌ای است که به آنچه خداوند وعده داده است که در مسیح به‌وسیلهٔ روح انجام دهد، اشاره دارد. رسیدن به درک قطعی از این امر، حیاتی است اگر بخواهیم بفهمیم تعمید چگونه به‌عنوان وسیله‌ای از فیض عمل می‌کند.

تعمید، نشان آغازین ورود به جامعهٔ عهد جدید است. هنگامی که فردی نشان تعمید را دریافت می‌کند، خدا او را وارد محدودهٔ کلیسای مرئی می‌سازد. به این ترتیب، آن‌ها از دنیا جدا می‌شوند و عضو یک جامعهٔ پرستنده می‌گردند که با هم تحت خدمت کلام خدا، آیین‌ها و نظم زندگی می‌کنند. این بدان معنا نیست که همهٔ کسانی که تعمید می‌یابند، دارای فیضی هستند که در این نشان و مُهر نمایش داده می‌شود. کاملاً ممکن است که کسی نشان را داشته باشد و آن چیزی را که نشان داده می‌شود، نداشته باشد. این امر از داستان شمعون جادوگر آشکار است (اعمال ۸: ۹-۲۴). با این حال، تعمید، مانند معادل عهد جدید خود، یعنی شام خداوند، نشانه‌ای توخالی نیست. تعمید فیض خدا را واقعاً به کسانی که به آن‌ها تعلق دارد—یعنی به برگزیدگان—می‌بخشد. همان‌گونه که اعتراف‌نامهٔ وست‌مینستر (۲۸. ۶) بیان می‌کند:

«اثربخشی تعمید به لحظهٔ اجرای آن محدود نمی‌شود؛ با این وجود، به واسطهٔ استفادهٔ صحیح از این آیین، فیض وعده داده شده، نه تنها عرضه می‌شود، بلکه واقعاً توسط روح‌القدس به کسانی (اعم از بزرگسال یا نوزاد) که آن فیض به آن‌ها تعلق دارد، مطابق با مشیت ارادهٔ خود خدا، در زمان تعیین شدهٔ او، داده و اعطا می‌گردد.»

اعضای مجمع وست‌مینستر چندین هشدار مهم را در این فرمول‌بندی‌های اعتقادی دربارهٔ اثربخشی تعمید گنجانده‌اند. اولاً، آن‌ها توضیح می‌دهند که اثربخشی تعمید به لحظهٔ اجرای آن محدود نمی‌شود. آیین‌ها به‌طور خودکار به همهٔ کسانی که آن‌ها را دریافت می‌کنند، فیض نمی‌دهند. ثانیاً، آن‌ها نشان می‌دهند که این آیین تعمید تنها با کارکرد روح‌القدس فیض می‌بخشد. مگر اینکه روح‌القدس به‌طور حاکمانه، تولد تازهٔ روحانی و روشنایی را عطا کند، کلام و آیین‌ها فیض خدا را به افراد نمی‌رسانند. ثالثاً، اثربخشی تعمید تنها «به کسانی (اعم از بزرگسال یا نوزاد) که آن فیض به آن‌ها تعلق دارد» می‌رسد. الهی‌دانان وست‌مینستر نشان می‌دهند که فیض خدا در این آیین تنها به برگزیدگان داده می‌شود.

به‌عنوان ابزاری از فیض، تعمید در زندگی برگزیدگان به‌وسیلهٔ تولد تازهٔ حاکمانهٔ روح‌القدس مؤثر می‌شود. این ممکن است در زندگی یک فرد، «چه بزرگسال و چه نوزاد» رخ دهد. با این حال، این تولد تازه در زندگی برگزیدگان از طریق کار آزاد و غیرمستحق روح خدا بر قلب‌های برگزیدگان انجام می‌شود. اگر فردی در کودکی به نام خدای تثلیث تعمید یافته باشد، اما او تا بزرگسالی به ایمان نجات‌بخش و توبه نرسیده باشد، صحیح است که بگوییم: «تعمید او پس از توبه‌اش مؤثر شد» ––نه به دلیل توبه و ایمان، بلکه به دلیل کار فیض‌آمیز روح خدا که عمل مسیح مصلوب و برخاسته را بر روح او اعمال می‌کند.