توقفباوری
3 آوریل 2021نماینده عمومی
26 آوریل 2021ترس از بیکفایتی
آیا تا به حال درنگ کرده و دربارهی این واقعیت اندیشیدهاید، در عصری به سر میبریم که، اگر بخواهیم، فناوری موجود در خدمت ماست تا تقریباً هر آنچه را در طی روز اتفاق میافتد ثبت، ارزیابی و نظارت کنیم؟ این فناوری و هجم اطلاعات تا حدی به ما حس کنترل داشتن بر امور میدهد. به علاوه، بسیاری از ما مایل هستیم امور را کنترل کنیم، به ویژه وقتی دچار واهمه باشیم. به نظر میرسد ترس و کنترل امور رابطهای دوسویه دارند. هر چه بیشتر بترسیم، بیشتر میل به کنترل امور خواهیم داشت. هر چه بیشتر تلاش کنیم امور را کنترل کنیم، ترسمان بیشتر میشود. این چرخه استمرار دارد. به نظر میرسد در عصر ما ترس در تمامی جنبههای زندگی تشدید شده است: روحانی، سیاسی، اجتماعی و خانوادگی. ما نه تنها از ناشناختهها میترسیم، بلکه نگرانیم مبادا در هر یک از این قلمروها با شکست مواجه شویم. ترس پیامدهای جدی دارد که ممکن است در پی واداشتن ما به کنترل امور، انتظارات ناسالم و بالقوه مخرب از خود و دیگران ایجاد کند.
آیا هر روز صبح با این انتظار بیدار میشوید که هر چه خواهید گفت و خواهید کرد و خواهید اندیشید کامل خواهد بود؟ اگر بلی، و اگر با خود صداقت دارید، فوراً متوجه میشوید در این دنیای سقوط کرده چنین چیزی دسترسناپذیر و غیر واقعی است (رومیان ۳: ۱۰). با وجود این، آن کمال که بسیاری در پی آن میروند تا حدی ریشه در ترس از شکست دارد. ترس از شکست بسیار رایج است. شوهران نمیخواهند در تامین معاش خانواده شکست بخورند. مادران نیز به ویژه نمیخواهند در پرورش فرزندانشان با شکست مواجه شوند. دانشجویان نمیخواهند اساتید و والدین خود را بابت عملکرد تحصیلیشان نومید کنند. این ترسها به یک معنا خوب و سالم هستند، زیرا اثرگذار و انگیزهبخشاند و باعث میشوند به خاطر کسانی که عزیز و محترم میداریم سخت تلاش کنیم. از سوی دیگر، اگر ترس از شکست منجر به انتظارات نامعقول از خود، کارها یا عادات مطالعاتی ناسالم بشود، یا به ترس شدید از بیکفایتی در چشم دیگران بیانجامد، به سادگی ممکن است آلوده به نومیدی، نگرانی و گناه شویم.
شیطان دوست دارد توجه ما را از عیسی دور کند. میخواهد دید خود را به محیط و به درون خودمان متمرکز ساخته و تصور کنیم همچون خداوند همهی امور در ید قدرت ماست و میتوانیم حتی برداشت دیگران از خود را کنترل کنیم. در میانهی حملات شیطان باید به یاد داشته باشیم «او که در شماست، بزرگتر است از آنکه در جهان است» (رسالهی اول یوحنا ۴: ۴). خداوند مهار امور را در دست خویش دارد؛ پس نباید بترسیم (اشعیا ۴۳: 1). فقط او کامل است و کارها را به کمال انجام میدهد. پس باید به او اعتماد کنیم و در او بمانیم و تصدیق کنیم کامل نیستیم و هیچ یک از کارهای ما نیکو نیست، بلکه او کامل است و کارهای او نیکو هستند. به عنوان شاگرد او، هدف روزانهی ما این است که به مردم کمال، درستکاری، و جلال او را و نه خودمان را نشان دهیم.
نبرد همیشگی با دنیا، با جسم و با شیطان مسیحیان را ملزم میسازد تا مرتباً انتظاراتشان از خود و دیگران را ارزیابی کنند و ببینند آن انتظارات در خدمت جلال خداوند است یا خیر. نقطهی شروع ما همواره باید حقیقت خداوند باشد، و در آن حقیقت است که یاد میگیریم انسان سقوط کرده و ناقص است. میدانم این نکته ساده و روشن است، اما باید گفته شود: شما کامل نیستید. من کامل نیستم. همسر شما کامل نیست. شبانان شما کامل نیستند. اما خداوند کامل است (مزمور ۱۸: ۳۰). این حقیقت باید خیال شما را آسوده کند. در میانهی ترسها و شکستها، میتوانید به کمال، نیکی، حقیقت و محبت او تکیه کنید (تثنیه ۳۲: ۴). او هیچگاه پشت شما را خالی نمیکند.
اغلب خداوند از راه شکستها و نومیدیها درسهای مهمی به ما میدهد تا ما را متکی به خود نگاه دارد. مزمور ۱۱۸: ۸ به ما یادآوری میکند که: «به خداوند پناه بردن بهتر است از توکّل نمودن بر آدمیان». درس دیگری که به ما میآموزد اینکه حتی از راه شکستها و اشتباهات خودمان و (یا دیگران)، خداوند در حقیقت در پی تحقق غایات مطلوب خویش است. خداوند نه تنها نتایج را تعیین میکند، بلکه وسائل رسیدن به آن نتایج را نیز مهیا میسازد. او حتی به شکلی رازآلود ترسها و شکستهایمان را در مسیر خیر بکار میگیرد (رومیان ۸: ۲۸). او همچنین به ما میآموزد که به رغم شکستهایمان نباید تسلیم شویم بلکه باید پیش رفته و هر کجا که خداوند ما را خوانده به بهترین شکل خدمت کنیم (غلاطیان ۶: ۹؛ فیلیپیان ۳: 13-14).
نمیدانیم فردا چه شکست یا موفقیتی نصیبمان میشود. به رغم تصور اینکه بر امور روزمره و نتایجشان کنترل داریم، باید به یاد داشته باشیم و تصدیق کنیم که کاملاً متکی به رحمت و فیض روزانهی خداوند هستیم. بیایید از شکست نترسیم و در خود یا دیگران در پی آرامش نباشیم، بلکه فقط در خداوند آرامش بیابیم که او خالق و حافظ همه چیز است. در یک سرود معروف چنین آمده است: «او خداوند ماست، یاور ما در گذشته، امید ما در سالهای پیش رو، پناهگاه ما در برابر توفانها و منزل ابدی ماست».
این مقاله در مجله تیبلتاک منتشر شده است.