چگونه باید شریعت را در کتاب‌مقدّس مطالعه کرد

شریعت خدا، که به اسفار پنجگانه (پیدایش، خروج، لاویان، اعداد و تثنیه) نیز شناخته می‌شود، همیشه به آسانی قابل فهم نیست. رویکرد صحیح به شریعت بر این نکته تأکید دارد که می‌توانیم از تمام احکام عهد عتیق بیاموزیم، حتی اگر برخی از آن‌ها را دیگر رعایت نکنیم، زیرا در مسیح تحقق یافته‌اند. چند اصل برای کمک به درک این نوع ادبی کتاب‌مقدس ارائه شده است.

۱. سه بخش اصلی در شریعت وجود دارد.

شریعت معمولاً به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود: شریعت اخلاقی، شریعت آیینی و شریعت مدنی. شریعت اخلاقی در ده فرمان خلاصه شده است. این‌ها بیانیه‌هایی مطلق و جهانی‌اند که مجازات مشخصی به آن‌ها تعلق ندارد و با انگشت خدا نوشته شده‌اند (خروج ۳۱: ۱۸). این احکام بنیانی برای سایر قوانین عهد عتیق محسوب می‌شوند و رسولان نیز آن‌ها را همچنان برای مسیحیان لازم‌الاجرا می‌دانند (رومیان ۱۳: ۸–۱۰؛ افسسیان ۶: ۱).

شریعت آیینی بر پرستش اسرائیل و موضوع پاکی و ناپاکی متمرکز است، زیرا کسی که ناپاک باشد نمی‌تواند در خیمه اجتماع پرستش کند. این شامل قوانین مربوط به قربانی‌ها (لاویان ۱–۷)، خوراک (لاویان ۱۱) و شرایط مختلف مربوط به ناپاکی (لاویان ۱۲–۱۵) می‌شود.

شریعت مدنی به اداره اسرائیل اختصاص دارد و شامل قوانینی در مورد قاضیانی که شریعت را اجرا می‌کنند (تثنیه ۱۷: ۸–۱۳)، شرایط اجتماعی مانند بردگی و بندگی قراردادی (خروج ۲۱: ۱–۱۱؛ لاویان ۲۵: ۳۹–۵۵)، و سایر مقررات رفتاری (خروج ۲۱: ۱۲–۲۶؛ لاویان ۲۴: ۱۷–۲۳؛ تثنیه ۱۹: ۱–۲۲: ۸) می‌شود. گرچه این تقسیم‌بندی مطلق نیست، ولی به‌عنوان یک ابزار آموزشی مفید است و عهد جدید نیز با شیوه‌ای که رسولان به احکام عهد عتیق اشاره می‌کنند، آن را تأیید کرده است.

۲. سه کاربرد اصلی برای شریعت وجود دارد.

یکی از شیوه‌های رایج توضیح کاربرد شریعت در زندگی قوم خدا، «کاربرد سه‌گانه شریعت» نام دارد. شریعت همراه با لعنت‌هایی است که بر کسانی که به خدا اعتماد نمی‌کنند و در نافرمانی پافشاری می‌کنند، اعمال می‌شود. این اولین کاربرد شریعت است؛ یعنی شریعت مانند آینه عمل می‌کند و نیاز ما به رستگاری را نشان می‌دهد. کاربرد دوم، نقش بازدارنده شریعت است که مردم را نسبت به پیامدهای مدنی شکستن احکام هشدار می‌دهد. کاربرد سوم بر برکات شریعت خدا تأکید دارد. شریعت در زمینه نجات به قوم خدا داده شده است (خروج ۲۰: ۲) تا آنان بدانند چگونه به شیوه‌ای زندگی کنند که خدا را خشنود سازد. در این معنا، شریعت در روند تقدیس ما مؤثر است و به رشد رابطه ما با خدا کمک می‌کند.

نمونه‌ای از تأیید کاربرد سه‌گانه شریعت در عهد جدید، استفاده پولس از فرمان ششم «قتل مکن» در هر سه کاربرد است: کاربرد اول در یعقوب ۲: ۹–۱۱، کاربرد دوم در اول تیموتائوس ۱: ۹–۱۰ و کاربرد سوم در رومیان ۱۳: ۹–۱۰. ما به دلیل شکستن شریعت محکوم می‌شویم، اما خبر خوش این است که مسیح با انجام کامل شریعت، آن را برای ما به کمال رسانده است. وقتی در برابر خدا به‌عنوان داور می‌ایستیم، او ما را تنها به واسطه‌ی ایمان به آنچه مسیح انجام داده است، عادل می‌شمارد. در روند تقدیس، ما خدا را پدر خود می‌شناسیم و شریعت برکتی می‌شود برای تقویت مشارکت ما با او.

۳. شریعت عهد عتیق باید در ارتباط با آمدن مسیح درک شود.

زمانی که مسیح شریعت را تحقق بخشید، تغییراتی ایجاد شد که امروزه بر نحوه ارتباط شریعت با قوم خدا تأثیر دارد.

اگرچه شریعت اخلاقی همچنان الزام‌آور است، اما حتی در آن نیز عناصر آیینی وجود دارد که با آمدن مسیح دستخوش تغییر شده‌اند. برای مثال، روز سبت و پرستش در فرمان چهارم، روز هفتم هفته تعیین شده بود که یادآور آفرینش و بازخرید و نجات بود (خروج ۲۰: ۸–۱۱؛ تثنیه ۵: ۱۲–۱۵). در عهد جدید، ایمان‌داران در روز نخست هفته پرستش می‌کنند، زیرا رستاخیز مسیح خلقتی‌نو را آغاز کرد. ما در پیروزی او بر گناه و مرگ شادی می‌کنیم و منتظر آرامش نهایی در هنگام بازگشت او هستیم (مکاشفه ۱: ۱۰؛ عبرانیان ۴: ۱–۱۱).

شریعت مدنی عهد عتیق به قوم اسرائیل اختصاص داشتند. این احکام اصول عدالت را که از سوی پادشاه عادل ما صادر شده‌اند، بیان می‌کند که می‌توانند برای حکمرانان جهان و زندگی ما به‌عنوان مسیحیان آموزنده باشند، حتی اگر دقیقاً به همان شکل امروزه اجرا نشوند (نگاه کنید به اعتقادنامه‌ی وست‌مینستر، فصل ۱۹ بند ۴ درباره «عدالت کلی» قوانین مدنی). رسولان مجازات اعدام را در قوانین مدنی به امکان اخراج از کلیسا برای حفظ پاکی قوم خدا مرتبط دانسته‌اند (اول قرنتیان ۵: ۱۳؛ تثنیه ۱۷: ۷).

شریعت آیینی شامل قربانی‌ها، اصول مربوط به پاکی و ناپاکی، و مراسم مرتبط با معبد است. این قوانین اکنون به واسطه کار مسیح لغو و کامل شده‌اند. او قربانی کامل است، بنابراین ما دیگر برای پرستش قربانی نمی‌آوریم (عبرانیان ۱۰: ۱۱–۱۴). او معبد حقیقی است و حضور خدا را برای ما فراهم می‌کند، بنابراین ما دیگر محدود به مکان جغرافیایی خاصی برای پرستش نیستیم بلکه در میان ملل مختلف، «در روح و راستی» پرستش می‌کنیم (یوحنا ۲: ۱۹؛ ۴: ۲۴).

برخی از احکام مربوط به خوراک و خون دیگر باعث ناپاکی قوم خدا نمی‌شوند، تا یهودیان بتوانند مطابق با مأموریت بزرگ، انجیل را به غیر یهودیان برسانند (متی ۲۸: ۱۹–۲۰؛ اعمال ۱۰: ۹–۱۴). برای کسانی که پیرو مسیح هستند، شریعت همچنان نیکو است:

«شریعت تو را چقدر دوست می‌دارم؛ تمامی روز تفکّر من است.» (مزمور ۱۱۹: ۹۷)