کاهن اَبدی

یک موضوع مزمور 110 را از دیگر قسمت‌های عهدعتیق که غالباً در عهدجدید به آنها اشاره شده است متمایز می‌کند و آن دفعاتی است که در عهدجدید به آن اشاره شده است. این مزمور که توسط داوود پادشاه نوشته شده، به پادشاهی مسیحای موعود، به جایگاه و حاکمیت او اشاره دارد. داوود می‌گوید، این پادشاه با قدرت خداوند می‌آید (آیه 2) و حاکمیت خدا را در سراسر زمین (آیه ۵) گسترش می‌دهد. او داوری خدا را بر تمامی امت‌ها اعلام می‌کند (آیه ۶) و قوم خودش را از تمامی ملل جمع می‌کند (آیه ۳). اما به‌طور مشخص‌تر داوود این پادشاه را ”خداوند من“ می‌خواند (آیه 1)، که اشاره به برتری آن پادشاه از پادشاهی خودش است.

در مرکز این نبوت‌ها اسم یکی از رازآلودترین شخصیت‌های عهدعتیق دیده می‌شود، داوود می‌گوید: ”خداوند قسم خورده است و پشیمان نخواهد شد که تو کاهن هستی تا ابدالآباد، به رتبه‌ی ملکیصدق.“ در کل عهدعتیق تنها یک‌بار به ملکیصدق اشاره شده است. ابراهیم پس از شکست چهار پادشاه شرق و نجات دادن لوط برادرزاده‌‌اش، با ملکیصدق روبرو می‌شود، که به عنوان پادشاه سالیم و کاهن خدای متعال معرفی شده است (پیدایش ۱۴: ۱۸- ۲۰). داوود در این شخصیت مرموز، شخص و کار پادشاه وعده داده شده، یعنی مسیحای موعود را دیده و در مزمور ۱۱۰ به آن اشاره می‌کند.

کهانت ملکوکانه

پادشاهان در دنیای باستان نقش کهانت را نیز بر عهده داشتند. آنها نه تنها به امور مدنی بلکه رسیدگی به امور روحانی را هم بر عهده داشتند. اما برای بنی‌اسرائیل، چنین چیزی، یعنی کاهن بودن یک پادشاه غیر ممکن بود. خداوند پادشاهی اسرائیل را به سبت یهودا (پیدایش 49: 9-10) و به طورخاص به نسل داوود (دوم سموئیل 7: 12-16) وعده داده بود و کهانت به شکلی انحصاری در اختیار سبت لاوی، و به طورخاص به فرزندان هارون (اعداد ۱۷) سپرده شد بود.

با این‌حال، داوود این را درک کرده است که پادشاه موعود اسرائیل بر همه چیز حکومت می‌کند، از جمله امور روحانی و مقدس که برای کاهنین در نظر گرفته شده بود. اما بر چه اساس این پادشاه موعود می‌تواند به عنوان کاهن بر امور روحانی نیز اقتدار داشته باشد؟ از این گذشته، مگر شائول اولین پادشاه اسرائیل برای دخالت در امور روحانی طرد نشد (اول سموئیل ۱۳: ۱۳- ۱۴)؟  داوود در شخصیت ملکیصدق نه تنها آمدن کاهنی دیگر را می‌بیند، بلکه امید به کاهنی بهتر را نیز می‌یابد. نویسنده‌ی کتاب عبرانیان با اشاره به ده‌یک دادن ابراهیم به ملکیصدق و دریافت برکت از او، به وضوح این نکته را بیان می‌کند که ملکیصدق جایگاهی والاتر از ابراهیم داشته است (عبرانیان ۷: ۴- ۱۰). و اگر ملکیصدق برتر از ابراهیم است، مسلماً از لاوی، که از نسل ابراهیم است نیز ​​برتر است. ملکیصدق، که نامش به معنای ”پادشاه عدالت“ است، به دلیل داشتن یک کهانت ملکوکانه از جایگاه والاتری در کهانت برخوردار است و به عنوان سایه‌ای از خدمت آینده‌ی عیسی مسیح، ملکیصدق هم‌زمان هم پادشاه و هم کاهنی از جانب خداوند است.

این حقیقت که عیسی مناصب پادشاه و کاهن را با هم متحد می‌کند، تشویق شگفت‌انگیزی برای ایمانداران است. اگر عیسی فقط یک پادشاه بود، شاید به دلیل ترس از قضاوت عادلانه‌ی وی رفتار بهتری را در زندگی پیش می‌گرفتیم. اما خبر خوب این است که این پادشاه عادل که بر قوم خود حکومت می‌کند، کاهن اعظم آنها نیز هست. او جان خود را به جهت کفاره برای قوم خود به خدا تقدیم کرده است. در واقع، از آنجا که ما چنین کاهن اعظمی داریم، او قادر است ”هم‌درد ضعف‌های ما بشود“ (عبرانیان ۴: ۱۵) و ما می‌توانیم ”با دلیری نزدیک به تخت فیض بیاییم تا رحمت بیابیم و فیضی را حاصل کنیم که در وقت ضرورت ما را اعانت کند“ (آیه 16). در عیسی، کاهن-پادشاه نهایی، ما خدایی را می‌یابیم که غم و دردهای ما را می‌داند، گناه ما را به دوش کشیده، و به عنوان خداوند بخشنده‌ی ما بر ما حکومت می‌کند.

کهانت ابدی

کهانت عیسی نیز بر کاهنت لاوی برتری دارد، زیرا کهانت او ابدیست. داوود می‌گوید: ”خداوند قسم خورده است و پشیمان نخواهد شد که، تو کاهن هستی تا ابدالآباد“ (مزمور ۱۱۰: ۴). برخلاف کاهنانی که از سبت لاوی بودند و نَسَب‌ آنها برای تثبیت مشروعیت آنها ضروری بود، در کتاب پیدایش یا هیچ جای دیگری شجره‌نامه‌ای برای ملکیصدق وجود ندارد. هیچ گزارشی از تولد یا مرگ او، نَسَب و نسل او را کسی نمی‌شناسد. نویسنده‌ی کتاب عبرانیان هوشمندانه با اشاره به این موضوع از پیدایش باب ۱۴ ملکیصدق را کاهنی ابدی معرفی می‌کند، خصوصیتی که شخصیت ابدی کاهن اعظم، عیسی مسیح را پیش‌بینی می‌کند (عبرانیان ۷: ۳).

یکی از اتفاقات ناگزیری که کاهنان لاوی با آن روبرو بودند، مرگ بود. آنها می‌مردند و بنی‌اسرائیل همواره نیازمند کاهنان دیگری بود که برای آنها قربانی‌ها را بگذرانند. همین موضوع نیاز به آمدن کاهنی جدید را ایجاد می‌کرد. اما کهانت عیسی متفاوت است. کهانت او ابدیست. به دلیل بی‌گناه بودن او، حتی پس از آنکه عیسی خودش را به عنوان قربانی کامل و نهایی تقدیم کرد، مرگ نتوانست او را نگه دارد (آیه 16). بنابراین او تا ابد به دست راست خدای پدر نشسته است.

برای ایمانداران به مسیح، کهانت اعظم و ابدی عیسی باید منبع آرامش روزانه باشد. این موضوع به ما یادآور می‌شود، که حتی زمان‌هایی که ما خدا را فراموش می‌کنیم، او ما را به یاد دارد. هنگامی که ما با نافرمانی خود، خدا را ترک می‌کنیم، می‌توانیم این یقین را داشته باشیم که او ما را ترک نمی‌کند (عبرانیان ۱۳: ۵). ما یک منجی کامل در آسمان داریم که از شایستگی خون خود که برای ما ریخته شده است دفاع می‌کند و ما را از طریق توبه و ایمان به سوی خدا بازمی‌گرداند. مزمور 110 ظهور این کاهن-پادشاه ابدی، عیسی مسیح را پیش‌بینی کرده و تجلیل می‌کند.

این مقاله در مجله تیبل‌‌تاک منتشر شده است.