۳ نکته‌ای که باید در مورد اول پطرس بدانید

بسیار مهم است که مسیحیان رساله‌ی اول پطرس را مطالعه کنند. در اینجا سه نکته‌ که باید درباره‌ی این رساله بدانید آورده شده است:

۱. نویسنده‌ی آن، پطرس، که توسط عیسی «صخره» نامیده شد (متی ۱۶: ۱۸)، در این رساله از همان تصویر استفاده می‌کند.

در مورد این آیه و اینکه عیسی دقیقاً چه منظوری از آن داشت، دیدگاه‌های مختلفی مطرح شده است، اما به‌نظر می‌رسد که عیسی مستقیماً پطرس را مخاطب قرار می‌دهد، کسی که پیش‌تر اعتراف کرده بود: «تو مسیح، پسر خدای زنده هستی» (متی ۱۶: ۱۶). می‌توان تصور کرد که پطرس پس از آن، شیفته‌ی مفهوم صخره و سنگ شد. بنابراین، جالب است که در رساله‌ی خود به همین تصویر توجه ویژه‌ای می‌کند و در ۱ پطرس ۲: ۴-۸، به سنگ‌ها و صخره‌ها اشاره دارد. او سه بخش از اشعیا و مزامیر پایانی ستایش (هَلِل) (مزامیر ۱۱۳-۱۱۸، که در عید فصح خوانده می‌شدند) را نقل می‌کند که به‌طور خاص به سنگ‌ها یا صخره‌ها اشاره دارند.

یکی از این ارجاعات، به «سنگ زاویه‌ای» اشاره دارد که خدا «در صهیون خواهد نهاد»—اشاره‌ای به عیسی، سنگی که سازندگان آن را رد خواهند کرد (اشعیا ۲۸: ۱۶؛ مزمور ۱۱۸: ۲۲). به‌یاد آورید که چگونه یهودیان در زمان عیسی او را رد کردند. آخرین اشاره به سنگی یا صخره‌ای است که مردم بر آن خواهند لغزید (اشعیا ۸: ۱۴-۱۵). این سنگ «یعنی به آن سنگ زنده‌ی رد شده، از مردم، لکن نزد خدا برگزیده و مکرّم،»، در واقع عیسی است (۱ پطرس ۲: ۴).

پطرس می‌خواهد که خوانندگانش درک کنند که مسیحیان «سنگ‌های زنده» هستند، که خداوند آن‌ها را با دقت در کلیسایی که عیسی در حال بنای آن است، قرار داده و او خود، سنگ زاویه‌ی آن است. این بنا (کلیسا) با این وعده استوار می‌ماند: «ابواب جهنّم بر آن استیلا نخواهد یافت» (متی ۱۶: ۱۸).

۲. رساله‌ی اول پطرس به‌طور ویژه بر شکل زندگی مسیحی تأکید دارد.

پطرس رساله‌ی خود را با این بیان آغاز می‌کند که مسیحیان «برحسب علم سابق خدای پدر به تقدیس روح برای اطاعت و پاشیدن خون عیسی مسیح. فیض و سلامتی بر شما افزون باد.» برگزیده شده‌اند (۱ پطرس ۱: ۲). او بیش از نیمی از این رساله را به توضیح تقدیس مسیحی اختصاص می‌دهد و در فصل نخست به آنچه در کتاب لاویان به‌عنوان «دستور قدوسیت» شناخته می‌شود، اشاره می‌کند: «مُقدَّس باشید، زیراکه من قُدّوسم» (۱ پطرس ۱: ۱۶؛ لاویان ۱۱: ۴۴‐۴۵؛ ۱۹: ۲؛ ۲۰: ۷). سپس، در ادامه‌ی رساله، او به‌صورت عملی توضیح می‌دهد که چگونه تقدیس در زندگی روزمره جلوه‌گر می‌شود: تسلیم شدن به مقامات در محل کار و جامعه، در ازدواج، و در زندگی کلیسایی (۱ پطرس ۲: ۱۳‐۲۵؛ ۳: ۱‐۷؛ ۵: ۱‐۱۱).

قدوسیت در تمام ابعاد زندگی، به‌طور کاملاً عملی خودش را نمایان می‌سازد. برخی از فرامین پطرس ممکن است دشوار به‌نظر برسند، اما او خوانندگانش را به این حقیقت یادآوری می‌کند: «زیراکه برای همین خوانده شده‌اید، چون‌که مسیح نیز برای ما عذاب کشید، و شما را نمونه‌ای گذاشت تا در اثر قدم‌های وی رفتار نمایید» (۱ پطرس ۲: ۲۱). دانستن اینکه عیسی ما را با خون خود بازخرید کرده است، باید ما را یاری دهد تا صلیب خود را برداشته و در سخت‌ترین شرایطی که برای او در آن قرار می‌گیریم، از او پیروی کنیم.

۳. رساله‌ی اول پطرس، صادقانه است.

پطرس پیام خود را با احساسات سطحی رقیق نمی‌کند، بلکه به هم‌ایمانانش یادآوری می‌کند که زندگی مسیحی یک «جنگ روحانی» است، و مسیحیان در این جهان «غریبان و بیگانگان» هستند (۱ پطرس ۲: ۱۱). مسیحیان ممکن است به‌دلیل خطاهای خود رنج بکشند، اما گاهی نیز «برای عدالت» متحمل رنج خواهند شد (۱ پطرس ۳: ۱۳‐۱۴، ۱۷). انجام «کار نیکو» گاهی به‌عنوان توهین به کسانی تلقی می‌شود که عیسی را به‌عنوان نجات‌دهنده و خداوند نمی‌شناسند. در چنین شرایطی، باید «بلکه خداوندْ مسیح را در دل خود تقدیس نمایید، و پیوسته مستعّد باشید تا هرکه سبب امیدی را که دارید از شما بپرسد، او را جواب دهید، لیکن با حلم و ترس» (۱ پطرس ۳: ۱۵). به‌یاد داشتن اینکه ما مسیح را به‌عنوان ارباب خود خدمت می‌کنیم، به ما کمک می‌کند تا زمانی که در موقعیت‌های دشوار قرار می‌گیریم، انتخاب‌های درست انجام دهیم و کلمات مناسب را بر زبان آوریم. در ۱ پطرس ۴: ۱۲‐۱۹، پطرس به آزمایش‌هایی که مسیحیان ممکن است با آن روبه‌رو شوند، می‌پردازد و خوانندگانش را ترغیب می‌کند که «ای حبیبان، تعجّب منمایید از این آتشی که در میان شماست و به‌جهتِ امتحان شما می‌آید که گویا چیزی غریب بر شما واقع شده، باشد» (۱ پطرس ۴: ۱۲).

پطرس، مشابه پولس در آغاز رومیان ۵، مسیحیان را به این فرا می‌خواند که در زحمت‌ها و رنج‌ها «شاد باشند» (۱ پطرس ۴: ۱۳؛ رومیان ۵: ۳). او به رنج‌هایی اشاره دارد که ممکن است از نگاه ما بی‌معنا به‌نظر برسند. گاه ممکن است به‌دلیل انتخاب‌های اشتباه خود رنج بکشیم، اما پطرس بیشتر به نوعی از رنج اشاره دارد که مسیحیان هنگام زندگی مقدس و شهادت درباره‌ی عیسی متحمل می‌شوند: «لکن اگر چون مسیحی عذاب بکشد، پس شرمنده نشود، بلکه به این اسم خدا را تمجید نماید» (۱ پطرس ۴: ۱۶). پطرس با این نصیحت ادامه می‌دهد: «پس کسانی نیز که برحسب اراده‌ی خدا زحمت کشند، جان‌های خود را در نیکوکاری به خالق امین بسپارند» (۱ پطرس ۴: ۱۹).

مسیحیان به‌راحتی و آسایش فراخوانده نشده‌اند، بلکه به زندگی جهت «اطاعت» دعوت شده‌اند (۱ پطرس ۱: ۲). اطاعت اغلب با درد و هزینه همراه خواهد بود. این آزمایش‌ها وسیله‌ای برای محک ایمان ما هستند تا «آزمایشِ ایمانِ شما که از طلای فانی با آزموده شدن در آتش، گران‌بهاتر است، برای تسبیح و جلال و اکرام یافت شود در حین ظهور عیسی مسیح» (۱ پطرس ۱: ۷).

این مقاله بخشی از مجموعه «هر کتاب از کتاب‌مقدس: ۳ نکته‌ای که باید بدانید» است.

این مقاله در وب‌سایت لیگونیر منتشر شده است.