نمک

نمک در سرتاسر کتاب‌مقدس حضور دارد و مردم اغلب آن را با توانایی‌اش در خوش‌طعم کردن غذاهایی که بدون آن بی‌مزه خواهند بود، می‌شناسند. نمک، همچنین، به‌عنوان عاملی شناخته شده برای حفظ مواد غذایی و ابزاری برای تصفیه به کار می‌رفته است. برای مثال، اَلِیشَع نمک را برای درمان چشمه‌‌ی آب به کار برد تا ناخالصی‌های موجود در آن را از بین ببرد (دوم پادشاهان ۲: ۲۰-۲۱). همچنین، حزقیال به رسمی اشاره کرده که طبق آن نوزادان را با نمک می‌مالیدند تا از عفونت جلوگیری شود (حزقیال ۱۶: ۴). در دوران باستان، نمک به‌شدت با ارزش بود و مردم به‌طور اقتصادی و بادقت از آن استفاده می‌کردند. این خصوصیات متنوع نمک به عنوان یک ماده باارزش، تقویت‌کننده طعم، نگهدارنده، و ماده تصفیه‌کننده، وظایف مختلفی را در قسمت‌های مختلفی که این ماده به کار رفته است، به آن می‌بخشد.

اولین اشاره در کتاب‌مقدس به نمک به‌عنوان یک عنصر سازنده در خروج ۳۰: ۳۵ آمده است. عطاری که بخور برای مذبح می‌ساخت، ادویه‌های شیرین را با کندر ترکیب کرد و این مخلوط را با نمک چاشنی داد. ازآنجایی‌که این بخور برای مصرف نبود، نمک افزودنی به‌عنوان طعم‌دهنده به حساب نمی‌آمد؛ اما، نمادی از پاکی و حفاظت محسوب می‌شد. بخوری که از مذبح به سوی آسمان بالا می‌رفت، نمادی از دعا بود (مزامیر ۱۴۱: ۲؛ لوقا ۱: ۱۰؛ مکاشفه ۵: ۸). نمک اضافه شده به مخلوط، به اسرائیل یادآوری می‌کرد که زمانی که کاهن این بخور را بر روی مذبح می‌سوزاند، دعاهای آنها نزد خداوند خالص و فراموش‌نشدنی است. ما به‌عنوان مسیحیان به نام عیسی دعا می‌کنیم تا همه‌ی مزیت‌ و ارزش‌ قربانی کفاره‌‌ی او، دعاهای ما را پاک سازد. ما همچنین با این اطمینان دعا می‌کنیم که خداوند هرگز آنچه را که دعا می‌کنیم، فراموش نمی‌کند (مزامیر ۳۸: ۹؛ مکاشفه ۸: ۳-۴).

علاوه بر بخور، موسی به ‌اسرائیلیان دستور داد که هدیه‌ی آردی خود را به نمک، نمکین کنند، که او آن را «نمک عهد خدای خود» نامید (لاویان ۲: ۱۳). عبارات مشابهی در کتاب اعداد نیز وجود دارد. هدایای مقدسی که قوم خدا به او تقدیم کردند، به‌عنوان یک قانون دائمی به کاهنان و خانواده‌هایشان تعلق داشت. این «عهد نمک تا به ابد خواهد بود» (اعداد ۱۸: ۱۹). عبارت مشابهی در دوم تواریخ ۱۳: ۵ آمده است، جایی که سلطنتی را که خداوند به داوود وعده داده بود، "با عهد نمکین تا به ابد داده است‌"و برای همیشه دوام می‌آورد. ازآنجایی‌که کاهنان بخشی از هدیه‌ی آردی را می‌خوردند (لاویان ۶: ۱۶)، ممکن است از نمک برای چاشنی آن استفاده شده باشد.

بااین‌حال، منظور موسی از "عهد نمک" چه بود؟ برخی مفسران حدس زده‌اند که نمک به‌عنوان یکی از اجزای وعده‌غذایی عهد به کار رفته است. پس از رسیدن به توافق، طرفین عهد با به اشتراک گذاشتن یک وعده‌غذایی، مراسم خود را جشن می‌گرفتند. از آنجا که نمک گران‌بها بود، فرد تنها آن را با کسی که به او اعتماد کامل داشت تقسیم می‌کرد تا ارزش قائل شدن به پیوندشان را نشان دهد. هرچند که نمک ممکن است بخشی از وعده‌های غذایی عهد بوده باشد، هیچ شاهد مستقیمی در کتاب‌مقدس وجود ندارد که این امر را تایید کند.

در سه مورد اشاره به «نمک عهد» یا «عهد نمک»، اصطلاح «نمک» عهد را توصیف یا توضیح می‌دهد. به‌عبارت دیگر، این یک عهد «نمکی» یا عهدی بود که با نمک مشخص می‌شد. باز هم، ویژگی‌های پاکی و حفاظت در رأس قرار می‌گیرند. این عهد اصیل و واقعی بود؛ زیرا خدا آن را به قوم خود عطا کرد. همچنین ابدی است. یک عهد نمک به‌خوبی حفظ شده، برای همیشه دوام می‌آورد (اعداد ۱۸: ۱۹؛ دوم تواریخ ۱۳: ۵).

در عهد جدید، خداوند عیسی از شاگردان خود خواست که «در خود نمک بدارید» (مرقس ۹: ۵۰). این توصیه در پایان هشدارهای مختلفی درباره گناه و وسوسه مطرح می‌شود که با یادآوری جدی به پایان می‌رسد، روز داوری در آینده وجود دارد که «هر کس به آتش، نمکین خواهد شد» (مرقس ۹: ۴۹). پیروان مسیح بنابراین باید ویژگی‌های خوب نمک را داشته باشند و نگذارند که از بین بروند (مرقس ۹: ۵۰). آتش داوری خداوند جهان را نمک می‌زند و پاک می‌کند؛ بنابراین ایمان‌داران باید از طریق شهادت مسیح‌وار خود، نفوذی پاک‌کننده در جهان داشته باشند. پس از آن، ایمان‌داران نمک زمین هستند (متی ۵: ۱۳).

بخش مهمی از تقدیس ما به گفتارمان مربوط می‌شود. سخنان ما باید خوشایند و فیض بخش و «اصلاح شده به نمک» باشد (کولسیان ۴: ۶). با این تذکر، پولس بر توانایی نمک در طعم بخشیدن تأکید می‌کند. گفتار خوشایند، حقیقت را به شکلی دلنشین ارائه می‌دهد. سخنانی که با نمک چاشنی شده‌اند، هرگز به حقیقت خیانت نمی‌کنند؛ چرا که آنها خلوص انجیل را حفظ و بازتاب می‌دهند، اما نیازی به این نیست که خشن، تند، و یا نا‌مهربان باشند.

نمک جزء لاینفک زندگی روزمره ما است، اما شاید به ندرت در مورد آن تعمق کنیم. اما، زمانی که در کلام خداوند تأمل می‌کنیم، اهمیت بی‌بدیلی را که در هر دو عهد ایفا می‌کند و چالشی که پیش روی ما می‌گذارد تا به مقدسانی مورد پسند بدل شویم، آشکار می‌شود.

این مقاله در وب‌سایت لیگونیر منتشر شده است.