۳ نکته‌ای که باید در مورد دوم قرنتیان بدانید

همانند اول قرنتیان، رساله‌ی دوم قرنتیان نیز به موضوعات متعددی می‌پردازد و کلیسایی را خطاب می‌کند که گرفتار بی‌اخلاقی، معلم‌های دروغین و کاذب، فرقه‌گرایی و سردرگمی الهیاتی بود. در این نامه، محبت و نگرانی پولس رسول برای کلیسای قُرِنْتُس به‌وضوح آشکار است. در اینجا، سه ویژگی مهم این رساله را بررسی می‌کنیم که به ما کمک می‌کنند پیام کلی آن را درک کرده و به‌کار ببندیم.

۱. دوم قرنتیان نتیجه‌ی تعاملات فشرده‌ی پولس با کلیسای قُرِنْتُس است.

کلیسای قُرِنْتُس در حدود سال ۵۲ میلادی و در جریان دومین سفر بشارتی پولس تأسیس شد (اعمال رسولان ۱۸: ۱-۱۱). لوقا به ما می‌گوید که پولس بیش از هجده ماه در قُرِنْتُس ماند. به نظر می‌رسد که به‌زودی پس از ترک این شهر و عزیمت به انطاکیه، مشکلات بزرگی در جماعت تازه‌تأسیس قُرِنْتُس پدیدار شد. پولس در حین اقامت در اَفسس در جریان سفر سوم بشارتی خود از این مشکلات آگاه شد (اعمال رسولان ۱۹). به احتمال زیاد، دوم قرنتیان چهارمین نامه‌ای بود که پولس در طول تقریباً دو سال برای این کلیسا نوشت:

• نامه‌ی اول: نامه‌ی "پیشین" که موجود نیست (اول قرنتیان ۵: ۹)
• نامه‌ی دوم: اول قرنتیان
• نامه‌ی سوم: نامه‌ی "سخت‌گیرانه" پس از ملاقات "دردناک" (دوم قرنتیان ۲: ۳-۴؛ ۷: ۸-۱۲)
• نامه‌ی چهارم: دوم قرنتیان

پولس این نامه‌ی سخت‌گیرانه را از طریق تیطُس فرستاد، و تیطُس با گزارشی شادی‌بخش از توبه و وفاداری کلیسا به او و تعالیم رسولان نزد او بازگشت. از این‌رو، دوم قرنتیان به نوعی نتیجه‌ی خوشایند (هرچند نه بی‌نقص) از رابطه‌ی پیچیده‌ی پولس با ایمان‌داران قُرِنْتُس است. شادی پولس از گزارش تیطُس درباره‌ی وضعیت قرنتیان (دوم قرنتیان ۷: ۶-۷) نشان می‌دهد که چه چیزهایی در زندگی کلیسا برای او اهمیت داشت، از جمله صلح، پاکی و وحدت کلیسا (همراه با اجرای انضباط کلیسایی)، و نیز رفتار اخلاقی مسیحیان، فروتنی و مدیریت سخاوتمندانه‌ی دارایی‌ها. اگر پولس تا این اندازه مشتاق بود که کلیسای قُرِنْتُس داری این ویژگی‌ها باشد، ما نیز باید برای تحقق این امور در کلیساها و زندگی مسیحی خود تلاش کنیم.

۲. دوم قرنتیان دفاعی قوی از رساله‌های رسولانی پولس ارائه می‌دهد.

پولس با تلاش فراوان نشان می‌دهد که برخلاف "رسولان بزرگِ" دروغین (دوم قرنتیان ۱۱: ۵)، رسالت او اصیل است، زیرا او از سوی خداوندِ قیام‌کرده و صعود کرده مأمور شده است تا به نام او سخن بگوید (دوم قرنتیان ۵: ۱۸؛ ۱۳: ۳). او این کار را از طریق بررسی گسترده‌ی موضوعات ضعف و رنج (دوم قرنتیان ۱۱: ۲۹-۳۰؛ ۱۲: ۱-۱۰؛ ۱۳: ۴)، عهد جدید (دوم قرنتیان ۳)، و خدمت مسیحی (دوم قرنتیان ۵-۶) انجام می‌دهد، و نشان می‌دهد که رسالت او کاملاً با خدمت و شخصیت خداوند عیسی هماهنگ است و ویژگی آن، اموری است که از دید جهان ضعف محسوب می‌شود اما از دید خدا، امانت‌داری. پولس مصمم است که از رسالت رسولانی خود دفاع کند، زیرا او مصمم است که از انجیل دفاع کند. اگر انجیل او حقیقت نداشت، قرنتیان همچنان در گناهان خود و بدون امید بودند. بنابراین، دفاعیات او بیشتر به دلیل محبتش به خوانندگانش است تا نگرانی درباره‌ی تصویر شخصی خود.

قابل توجه است که دفاع پولس از اعتبار رسولانی خود باعث شده است که دوم قرنتیان یکی از شخصی‌ترین و شرح‌حال‌گونه‌ترین نامه‌های عهدجدید باشد. شاید هیچ نامه‌ی دیگری در عهدجدید اطلاعات بیشتری درباره‌ی پولس و کلیسایی که به آن می‌نویسد به ما ندهد. پولس نه‌تنها یک متفکر جدی و سرسخت نبود، بلکه او شخصی حساس اما بزرگوار، نگران اما مطمئن، ملایم اما استوار بود. او کلیسا را دوست داشت و به انجیل عشق می‌ورزید. او حاضر نبود اجازه دهد که معلم‌های دروغین و کاذب وارد شوند و خدمت رسولانی‌اش را از بین ببرند. محبت او نسبت به این ایمانداران جدید، چنان عمیق بود که نمی‌خواست گرگ‌ها بیایند و آنها را ببلعند.

۳. دوم قرنتیان الگویی برای خدمت مسیحی ارائه می‌دهد.

در طول تاریخ، کلیسا اغلب وسوسه شده است که ویژگی‌های دنیوی موفقیت را به‌عنوان معیار رهبری کلیسا بپذیرد. در دوران ما، اغلب تصور می‌شود که رهبران مسیحی باید شبیه مدیران موفق یا چهره‌های پرنفوذ رسانه‌ای باشند. قرنتیان نیز تصور می‌کردند که رهبر مسیحی باید شبیه سخنوران برجسته‌ی یونانی باشد. معلم‌های دروغین و کاذب که وارد کلیسای قرنتس شده بودند، ادعای رسولانی پولس را به چالش می‌کشیدند و به رنج‌ها، ضعف‌ها و فقدان فصاحت او اشاره می‌کردند. دیروز و امروز، قدرت و کاریزما به نشانه‌های ظاهری یک واعظ "موفق" تبدیل شده است. اما پولس در پاسخ، شواهد رسالت خود را ارائه می‌دهد، نه آن‌طور که ما انتظار داریم، بلکه به این شکل:

"در هیچ‌چیز لغزش نمی‌دهیم که مبادا خدمت ما ملامت کرده شود، بلکه در هر امری خود را ثابت می‌کنیم که خدّام خدا هستیم، در صبر بسیار، در زحمات، در حاجات، در تنگی‌ها، در تازیانه‌ها، در زندان‌ها، در فتنه‌ها، در محنت‌ها، در بی‌خوابی‌ها، در گرسنگی‌ها، در طهارت، در معرفت، در حلم، در مهربانی، در روح‌القدس، در محبّت بی‌ریا، در کلامِ حقّ، در قوّت خدا با اسلحه عدالت بر طرف راست و چپ، به عزّت و ذلّت و بدنامی و نیک‌نامی؛ چون گمراه‌کنندگان و اینک، راستگو هستیم؛ چون مجهول و اینک، معروف؛ چون در حالت موت و اینک، زنده هستیم؛ چون سیاست کرده شده، امّا مقتول نی؛ چون محزون ولی دائماً شادمان؛ چون فقیر و اینک، بسیاری را دولتمند می‌سازیم؛ چون بی‌چیز، امّا مالک همه چیز." (دوم قرنتیان ۶: ۳-۱۰)

این روایت، الگوی ضمنی ما از خدمت موفق را زیر سؤال می‌برد. آیا ما مردم را از دیدگاه انسانی قضاوت می‌کنیم؟ (دوم قرنتیان ۵: ۱۶). دوم قرنتیان به ما می‌آموزد که خدمت حقیقی مسیحی با "سادگی و اخلاص خدایی" مشخص می‌شود (دوم قرنتیان ۱: ۱۲)، که خادمان کلیسا خود کفا نیستند (دوم قرنتیان ۳: ۵)، و اینکه خدمت، بیشتر به معنای نسبت به خود مردن است تا ترفیع شخصی (دوم قرنتیان ۴: ۱۱-۱۲). پولس از قرنتیان مزد دریافت نکرد، زیرا نمی‌خواست مانعی ایجاد کند (دوم قرنتیان ۱۱: ۷-۹). او توصیه نامه‌ها همراه خود نمی‌آورد (دوم قرنتیان ۳: ۱-۳). او از مکر و حیله دوری می‌کرد (دوم قرنتیان ۴: ۲) و به دنبال خشنود ساختن شنوندگان نبود (دوم قرنتیان ۲: ۱۷)، زیرا خدمت و پیام او از آنِ خدا بود، نه از آنِ خودش. همین اصل درباره‌ی همه‌ی خادمان مسیح در عهدجدید صادق است. خدمت در کلیسا باید مطابق با سر کلیسا باشد، همان که "هرگاه از ضعف مصلوب گشت، لیکن از قوّت خدا زیست می‌کند." (دوم قرنتیان ۱۳: ۴).

این مقاله بخشی از مجموعه «هر کتاب از کتاب‌مقدس: ۳ نکته‌ای که باید بدانید» است.

این مقاله در وب‌سایت لیگونیر منتشر شده است.