مسیح کاملاً vere homo و vere Deus بود، یعنی «انسان واقعی و خدای واقعی»، که در یک شخص دو ذات داشت.

معمولاً وقتی انسان از گناه خود آگاه می‌شود و از آن روی بر می‌گرداند، خود را به رحمت خدا می‌سپارد. اولین ثمره توبه واقعی، شناخت نیاز عمیق ما به رحمت است.

خداوند وجودی ارادی است; او اراده دارد و تصمیم می گیرد. هنگام تصمیم گیری و اعمال اراده خود، او به عنوان قدرت نهایی این کار را با قدرت انجام می دهد. آزادی او آزادترین است.

ایمان، بستر عادل شمردگی ما نیست. بستر عادل شمردگی ما عدالت مسیح، شایستگی او است.

حق انتخاب، هر قدر هم که مقدس باشد، حق مطلق برای از بین بردن یک زندگی انسانی را به همراه ندارد.

عیسی به‌عنوان جایگزینی برای ما عمل می‌کند، و خدا خشم خود را به دلیل گناهان و به‌جای ما، بر وی می‌ریزد.

کرامت انسان از خداوند سرچشمه گرفته و ارزش بالایی به انسان، به‌عنوان خلقتی محدود، وابسته، و مشروط از سوی خالقش بخشیده شده است.

اول تسالونیکیان ۵: ۱۷ به ما دستور می‌دهد که بی‌وقفه دعا کنیم. این بدان معناست که ما باید در یک حالت ارتباط مستمر و مداوم با پدرمان باشیم.

انجیل انسان‌ها را به توبه، قدوسیت و خداپرستی فرا می‌خواند. به همین دلیل، جهان انجیل را ناپسند می‌یابد.