زمان بزرگترین چیزیست که همۀ ما در آن با هم برابر هستیم. زمان تنها منبعی است که مطلقاً یکسان به همه تخصیص یافته است. هر شخص زنده‌ای از تعداد ساعات یکسانی جهت استفاده در هر روز برخوردار است. افراد پرمشغله از ساعات اضافی خاص و بیشتری برخوردار نیستند. ساعت پارتی‌بازی نمی‌کند.
همه‌ی ما از مقدار زمان برابری در هر روز برخورداریم. فرق ما با یکدیگر در این است که چگونه از زمان اختصاص داده شده بهترین استفاده را می‌بریم. وقتی چیزی از رهن و گرو خارج می‌شود، از وضعیتی منفی و ناخوشایندی آزاد یا بازخرید می‌گردد. وضعیت منفی و ناخوشایند اصلی‌ای که نگرانش هستیم، وضعیت اتلاف وقت است. اتلاف وقت عبارتست از صرف آن برای چیزی که یا بی‌ارزش است یا کم‌ارزش.
وینْس لومْباردی فقید این ضرب‌المثل را آورد: «من هرگز بازی را نباختم، فقط وقتم تمام شد.» این توضیح مرا به یکی از شگرف‌ترین عناصر ورزش رهنمون می‌سازد که همان مسابقه در زمان کم است. تیمی که در زمان اختصاص یافته بیشترین نتیجه را کسب می‌کند، برندۀ بازی است. البته در ورزش، برخلاف زندگی، تمهیداتی برای اعلام توقف موقت بازی وجود دارد. در مسابقۀ ورزشی، می‌توان ساعت را موقتاً متوقف کرد. اما در زندگی واقعی، هیچ توقف موقت‌‌ زمانی وجود ندارد.
«در حضور خدا»: زیستن در پیش روی او
از خدا بخواهید راه‌هایی را بر شما آشکار سازد که به‌واسطه آنها می‌توانید از زمان‌هایی که در حال تلف شدن در امور بی‌ارزش یا کم‌ارزش هستند، بیشترین استفاده را ببرید.