تولیپ و الاهیات اصلاحات: تباهی کامل
8 ژوئن 2020تولیپ و الاهیات اصلاحات: کفارهی محدود
15 ژوئن 2020تولیپ و الاهیات اصلاحات: برگزیدگی بیقید و شرط
دیدگاه اصلاحات دربارهی برگزیدگی، تحت عنوان «برگزیدگی بیقید و شرط» شناخته میشود که یعنی خدا عمل یا وضعیتی از سهم ما را پیشبینی نمیکند که او را وادار به نجات ما کند. بلکه برگزیدگی بر تصمیم حاکمت مطلق خدا برای نجات هر کسی قرار دارد که او از نجات آن خشنود میشود.
در کتاب رومیان بحثی دربارهی این مفهوم دشوار پیدا میکنیم. رومیان ۹: ۱۰-۱۳ میگوید: «و نه این فقط، بلکه رفقَه نیز چون از یک شخص یعنی از پدر ما اسحاق حامله شد، زیرا هنگامی که هنوز تولد نیافته بودند و عملی نیک یا بد نکرده، تا ارادهی خدا بر حسب اختیار ثابت شود نه از اعمال بلکه از دعوتکننده، بدو گفته شد که ”بزرگتر کوچکتر را بندگی خواهد نمود.“ چنانکه مکتوب است: ”یعقوب را دوست داشتم اما عیسو را دشمن.“» در اینجا پولس رسول شرح خود از آموزهی برگزیدگی را ارائه میدهد. او به طور چشمگیری در باب ۸ به آن میپردازد اما در اینجا تعلیم خود دربارهی آموزهی برگزیدگی را نشان میدهد و به گذشتهی قوم یهود میرود و به شرایط تولد دوقلوها – یعقوب و عیسو – نگاه میکند. در دنیای باستان، مرسوم بود که پسر نخستزاده میراث یا برکت پاتریارکی را دریافت کند. با اینحال، در مورد این دوقلوها، خدا پروسه را بر عکس کرد و برکت را نه به پسر مسنتر، بلکه به جوانتر بخشید. نکتهای که پولس رسول در اینجا میکوشد بیان کند این است که خدا نه تنها این تصمیم را پیش از تولد دوقلوها اتخاذ میکند، بلکه او این تصمیم را بدون نگاه به هرآنچه آنها انجام میدهند میگیرد تا هدف خدا انجام شود. به همین خاطر، نجات ما به خودمان تکیه ندارد؛ بلکه تنها به تصمیم رئوف و حاکمانهی خدا بستگی دارد.
این به آن معنی نیست که افراد چه ایمان بیاورند یا نه، خدا آنها را نجات میدهد. شرایطی وجود دارد که خدا برای نجات حکم کرده است که مهمترین آنها ایمان شخصی به مسیح است. با این حال، این وضعیتی برای عادلشمردگی است و آموزهی برگزیدگی چیز دیگریست. هنگامی که ما دربارهی برگزیدگی بیقید و شرط صحبت میکنیم، دربارهی محدودهی کوچکی در درون خودِ آموزهی برگزیدگی صحبت میکنیم.
بنابراین، خدا بر چه اساسی افراد مشخصی را برای نجات انتخاب میکند؟ آیا بر پایهی پیشبینی برخی واکنشها، پاسخها، یا فعالیتهای برگزیدگان است؟ بسیاری از افرادی که آموزهای دربارهی برگزیدگی و از پیشبرگزیدگی دارند، اینطور به آن نگاه میکنند. آنها باور دارند که خدا در ازلیت، از دهلیزهای زمان نگاه کرد و از پیش میدانست که چه کسی به پیشنهاد انجیل جواب مثبت و چه کسی پاسخ منفی میدهد. بر پایهی این آگاهی پیشین از کسانی که شرایط نجات را دارند – که اظهار ایمان یا باور به مسیح است – او بر میگزیند که آنان را نجات دهد. این «برگزیدگی مشروط» است که یعنی خدا فیض برگزینندهی خود را بر اساس پیشبینی برخی شرایطی که خودِ افراد بشر برآورده میسازند تقسیم میکند.
«برگزیدگی بیقید و شرط» اصطلاح دیگری است که فکر میکنم کمی سردرگمکننده باشد و بنابراین ترجیح میدهم از اصطلاح «برگزیدگی حاکمانه» استفاده کنم. اگر خدا حاکمانه انتخاب کند که فیض خود را به برخی از گناهکاران هدیه کند و آن را از برخی دیگر از گناهکاران دریغ کند، آیا نقض عدالت اتفاق افتاده است؟ آیا آنانی که این هدیه را دریافت نمیکنند، چیزی دریافت میکنند که مستحق آن نیستند؟ البته که نه! اگر خدا اجازه میدهد که این گناهکاران از بین بروند، آیا برخوردی ناعادلانه با آنها دارد؟ البته که نه! یک گروه فیض دریافت میکنند؛ گروه دیگر عدالت را دریافت میکنند. هیچکس بیعدالتی دریافت نمیکند. پولس این اعتراض را پیشبینی میکند: «آیا نزد خدا بی انصافی است؟» (رومیان ۹: ۱۴، بخش اول). او با موکدانهترین پاسخی که میتواند بدهد، جواب میدهد. من ترجمهی «حاشا» را ترجیح میدهم (آیهی ۱۴، بخش دوم). بعد او ادامه میدهد تا بر این پاسخ بیفزاید: «زیرا به موسی میگوید: ”رحم خواهم فرمود بر هر که رحم کنم و رأفت خواهم نمود بر هر که رأفت نمایم“» (آیهی ۱۵). در اینجا پولس رسول آنچه موسی قرنها پیش اعلام کرد را به خوانندگان خود یادآوری میکند؛ یعنی حق الاهی خدا برای اجرای رحمت در زمان و مکانی که او میل دارد. او از ابتدا میگوید، «رحم خواهم فرمود بر هر که رحم کنم.» این رحمت بر آنانی نیست که برخی شرایط را برآورده میکنند بلکه بر آنانی است که او از بخشش این مزیت به آنها خشنود میشود.
این مقاله در وبسایت خدمات لیگونیر منتشر شده است.